Een voor een (twee) druppelen ze binnen. Een van de jongeren die na verhuizing weer eens ’n keertje komt kijken wordt enthousiast begroet.
Na de elkaar de hand te schudden bij nieuwe kennismaking, duiken ze in de puzzeltjes die op tafel klaarliggen. Ik stel voor dat ze met elkaar overleggen welke spel ze met z’n allen kunnen doen. Ze gaan in overleg. Er zijn er 2 die lang geleden koehandel hebben gedaan. Ze gaan om beurten stukken voorlezen uit de handleiding. Inmiddels komt de 6e jongere binnen. Een van de jongeren wil meestal niet meedoen, kijkt liever de kat uit de boom, ik stel voor dat hij er wel bij gaat zitten. Voorheen deed ik een spel met hem, maar dat helpt hem niet om te ervaren dat hij op zijn eigen tempo in kan stromen. Het voorlezen brengt wat ongeduld bij de luisteraars mee, dat voorzichtig geuit wordt. Er volgt veel uitwisseling over wat nu de bedoeling van het spel zal zijn. De lachsalvo`s daveren door de ruimte!
Inmiddels is de kat is al uit de boom ontsnapt en starten ze met z’n allen met het spel.
Ik word zeer vriendelijk uitgenodigd er bij te komen zitten: ‘we bijten niet’.
Ze hebben mij niet nodig, dus ik blijf aan een andere tafel zitten. Ik ben alert op momenten dat het te rumoerig wordt, of iemand even in de verdrukking dreigt te komen, verder laat ik het groepsproces aan hen. Zodra ik er bij zit, letten ze allemaal op mij; nu gaan ze alle interacties aan die er nodig zijn om samen door het spel heen te komen. Ze letten uitstekend op elkaar, komen voor elkaar op, corrigeren elkaar waar nodig en hebben ontzettend veel lol. Er wordt samen gekeken naar wat de beste tactiek is, voor iedereen.
Bij het volgende spel zit ook diegene er meteen bij die normaal afstand neemt. Ik hoor: ik vind het niet leuk, als hij op verlies staat, maar de schittering in zijn ogen spreekt boekdelen.
Er is niemand buiten de groep gevallen en ik heb wederom autisme niet aan tafel zien zitten bij de SOOSASS.
